Θεωρητικά , οι συνδυασμοί σχεδιασμού σωματιδίων είναι ατέλειωτοι .
Αυτά που κάνουν τη διαφορά είναι :
1. η πιθανότητα να εμφανιστεί ένας συνδυασμός με τα απαιτούμενα για το κάθε σωματίδιο ελεύθερα σθένη αλληλεπίδρασης από τις κατάλληλες "ποσότητες" στον ίδιο χώρο και
2. η σταθερότητας της δομής που καθορίζει τη διάρκεια ζωής του σωματιδίου.
Απόλυτα θεωρητικά , υπάρχει έστω και μια πιθανότητα , ακόμα και για ένα σωματίδιο που θα χρησιμοποιήσει όλο το Σύμπαν για να σχηματιστεί. . Στην ακραία αυτή και καθαρά θεωρητική περίπτωση, μια απλή έκφραση μια τέτοιας κατάστασης θα ήταν π.χ. η συγκέντρωση όλου του Σύμπαντος σε μια ενιαία χορδή κλειστή ή ανοιχτή.
Όσο λιγότερες αλληλεπιδράσεις απαιτούνται για μια δομή σωματιδίου , τόσο πιθανότερο είναι να σχηματιστεί.
Επίσης , όσο μικρότερη είναι μια σωματιδιακή δομή ( μικρότερη σωματιδιακή δομή δε σημαίνει απαραίτητα και μικρότερη μάζα ) , όσο λιγότερες "συνδέσεις" περιλαμβάνει και όσο μικρότερο συνολικό μήκος έχει, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να μπορεί να διατηρηθεί , να είναι δηλαδή σταθερή .
Βέβαια , επειδή ο Ενεργειακός Χώρος είναι μια Δυναμική κατάσταση , η σταθερότητα ενός σωματιδίου εξαρτάται και από τα "ερεθίσματα" διάσπασης που δέχεται από τον Χώρο στον οποίο βρίσκεται.
